عزای عمومی

احساس تنهایی

قبلا فکر میکردم نویسنده خوبی هستم و نوشن رو دوست داشتم  اا امروز حال و حوضله نوشتن ندارم ،‌و از اصلا حس خوبی بعد از نوشتن ندارم . مهم ترین مشکل در نوشتن ی داستان و یا اتفاق ، شروع اون هست. جمله اول. اینکه بخواهیم اون رو گسترش بدیم و به یک نتیجه مطلوب برسیم کار سخت بعد است . امروز از لحظه سال تحویل چند روزی میگذرد. سال جدیدی شروع شده ،‌ سال  ۱۳۹۹ ، بعد از اتفاقات ناگوار بسیاری که در سال قبل شاهد بودیم ، در ادامه یک بحران جهانی وارد سال جدید شدیم. ترس ، اضطراب ، دروغ  و از همه بیشتر تنهایی با من در این سال جدید همراه است.

فرض کنیم به چند قرن قبل بر میگریدم ، جایی که گالیله را به خاطر کفر به کلیسا،  محاکمه می کنند. کسی که بطل بودن نظریه زمین مرکزی رو درک کرده ، اثبات کرده  و امروز باید در مقابل حهل حاکم از خودش و کشفیاتش دفاع کند. مردم شهر ، خانواده او ، دوستانش  و همه ی افرادی در اطرافش بودند ،‌ در کنار کلیسا خواهان برگشتن گالیه از نظریاتش بودند. او را به سکوت ،‌ فراموشی و زندگی در این جهل دعوت میکردند . برخی از سر خیر خواهی ، برخی از سر منفعت او را به تسلیم شدن در برابر کلیسا وا میداشتند . تصور چنین وضعیتی هم سخت هست ، چه که در چنین وضعیتی زندگی کنی . وقتی صدای تکفیر کلیسای قدرمتند و ظالم را از زبان خانواده اش می شنید احتمالا برایش سخت و دشوار بود . وقتی آنها که از اطاعت و سرسپردگی کلیسا به نان و نوایی رسده بودند او را با منطق کلیسایی آزار می دادند برایش گران بود و در نهایت آنطور که تاریخ می گوید ، گالیله به نظریه زمین مرکزی کلیسا برگشت ، و هر چند یک بار به کلیسا می رفت برای تجدید این بیعت شوم. او با خشمی که فرو برده بود ، با تنهایی که از درون او را آزار میداد ، هر بار مجبر به سکوت می شد . هر بار مجبور به بیعتی شوم می شد و احتمالا این تنها روز مرگش بود که آسودگی خاطر یافت و این تنهایی سیاه را به اتمام رساند .
 

 

این مطلب تحت پروانه CC-BY-SA است.

 

زمان

 

 قبلا همیه وقت اضافه داشتم . یعنی انچنان وقت داشتم که نمی دونستم چطور ازش استفاده کنم . و الان هم نمیدونم چطور از وقتم استفاده کنم ولی این بار دلیلش زیاد بودن نیست ، کم بودن وقت هست.

وبلاگ قدیمی

امروز داشتم وبلاگ قدیمی که از سال 90 نوشتن رو توش شروع کردم مرور میکردم . حس میکنم پست های خوبی توی اون وجود دارد که در پس های بعدی حتما از اون ها استفاده خواهم کرد
روز های خوب و بدی که سال گرد 7 ساله ای از اون ها وجود دارد. اگر پست های قدیمی حرف های مخفی داشته باشند سعی میکنم اون ها رو واضح تر بنویسم تا برای همه و حتی خودم -وقتی پیر تر شدم - شناخته شده تر باشد.

خواب و بیداری

روز های خوبی نیستند. از خوابیدن می ترسم و از بیدار شدن بیزارم. احساس میکنم زمان با بیشترین سرعتی که می توانم تصور کنم در حال گذر است. قبل از اینکه به خودم تکانی بدهم روز ها و هفته ها گذشته است. برای برقراری یک تماس برنامه ریزی می کنم و وقتی به خودم میایم چند روز از موعد آن گذشته است.

برای خودمان زندگی کنیم

مثال های زیادی وجود دارد.

از شما قرض می گیرند ، از شما در خواست خرید کالایی را دارند ، از شما در خواست می کنند برای آنها کاری را انجام دهید ، ساعت 12 شب تماس می گیرند ، اتو کردن لباسهایشان را یاد نمی گیرند ، اگه گوشی موبایلشان خراب شد به شما مراجعه می کنند ، اگر جایی برای ماندن نداشتن به یاد شما می افتند ، روز های جمعه از شما برای انجام کاری در خواست می کنند و هزار مثال دیگه ای که خیلی ها ان ها را تجربه می کنند .

در هیچ کدام از این موارد احساس شما ، وضعیت شما ، زمان شما ، روحیه شما و ... مهم نیست . آنها فقط به بفکر انجام گرفتن کارشان یا رسیدن به خواسته هایشان هستند. هرگز به این فکر نمی کنند بقیه هم برای خود قوانین ، آرزوها و برنامه هایی دارند . هرگز برای بقیه جز خود احترام قائل نیستند.

آنها بعد از ماه ها و حتی سال ها که از شما خبری ندارند زنگ می زنند و می خواهند مهمان شما شوند . آنها بدون هیچ استراحتی با تمام توان پشت سر هم به تلفن شما زنگ می زنند. آنها افراد دیگری را برای این ارتباط واسطه قرار می دهند. و در آخر آنها هرگز با خود فکر نکرده اند ممکن است شما تلفن همراهتان را به همراه نداشته باشید . شاید خسته باشید . شاید بیمار باشید . شاید تلفنتان را در محل کار جا گذاشته باشید و هزار دلیل موجه دیگر و البته شما هرگز (از منظر آنها) این حق را ندارید شاید نخواهید تلفن کسی را جواب دهید.

گاهی ازشما برای خرید یک کالای خاص در خواست می کنند تا به بازار بروید . تا اینجای کار شاید منطقی باشد ولی آنها این حق را به خود می دهند روز ، مکان ، و حتی زمان مراجعه شما را تعیین کنند. آنها برای شما برنامه میریزند بدون آنکه از برنامه شما سوال بپرسند . آنها هرگز از خود نمی پرسند شاید کسی که از او کاری خواسته ایم نتواند و یا حتی نخواهد این کار را انجام دهد. آنها نسبت به وقت و هرگونه هزینه ای که در این باره انجام میدهید بی تفاوت هستند.

آنها از شما انتظار دارند در انجام دادن کارهایشان به آنها کمک کنید. مثلا برای تایپ کتابی که می نویسند به آنها کمک کنید. صفحاتی از کتاب را برایشان تایپ کنید یا ویراستاری کنید. آنها استرس زمان تحویل پروژه را به شما تحمیل می کنند . آن را مثل یک کابل برق به شما انتقال میدهند.

آنها از شما انتظار دارند همه ی ساعات روز در دسترس باشید. آنها از شما می خواهند وسایل الکتریکی که دارند را برایشان تعمیر کنید ، یا برای آنها یک نرم افزار نصب کنید. یا خطای یک برنامه را بگیرید ، گاهی از شما میخواهند برای آنها یک برنامه کامپیوتری بنویسید آنهم دو سه ساعت مانده به زمان تحویل برنامه .

آنها برای مشکلاتشان یاد شما می افتند ، مشکلات شما را میدانند و حتی گاهی راه حل هایی هم دارند یا میتوانند به شما کمک کنند ولی آنها برای انجام ندادن آن راه حل ها بهانه می آورند و انتظار دارند شما باور کنید !

 

مثال های زیادی وجود دارد.

که آنها از شما نمی پرسند . آنها به شما حق نمی دهند مخالف باشید ، نه بگویید . هر وقت با چنین افراد مواجه شدید بدانید آنها فرصت طلب هستند. آنها هرگز دوست شما نیستند . آنها هرگز به شما کمک نخواهد کرد. هرگز بخاطر کاری که می کنید قدردان شما نیستند . هرگز و هرگز

 

این مطلب تحت پروانه CC-BY-SA است.

 

30 سالگی

کلوب ، من و سال هایی که زود گذشت

امروز وقتی خبر تعطیل شدن وبسایت کلوب را می خواندم نا خوداگاه به فکر فرو رفته ام و استرس تمام وجودم را فراگرفته است . همیشه خداحافظی سخت بوده و خواهد بود. وب سایت کلوب برای من نه یک شبکه اجتماعی که خیلی از آن استفاده کرده با شم است و نه حتی خاطرات زیادی از استفاده از آن دارم. این وب سایت فقط تلنگری است که من 11 سال 3 ماه و 4 روز پیش در این وبسایت عضو شده ام. 11 سالی که به سرعت تمام شد. 11 سالی که بسیاری ار آرزو ها و رویاهای مرا در خود دفن کرده است.
بیش از یک دهه از زندگی من به پایان رسیده و البته که بسیاری از اهدافم در زندگی نه فقط تحقق نیافته اند بلکه امید رسیدن به آنها نیز وجود ندارد. سال های زیادی که بی توجه به گذرشان امروز دوباره به یاد از دست رفته ها و نرسیدن های آن دوران افتاده ام.

پ.ن: شاید کلوب واقعا سایت خوبی نباشد ولی فکر کنم برای تولیدکنندگان آن این روز بسیار سخت و غم ناک باشد چرا کهتولید چنین محتوایی همانند فرزندی است که سال ها آن را بزرگ کرده اید و از آن مراقبت نموده اید

پ.ن: ...

داستان ادم ها

دیروز که با یه راننده تپسی رفتم و داستانشو تعریف کرد فهمیدم خیلی ها هستند که مشکلات بزرگی دارند بدون اینکه در رفتار با دیگران تحت تاثیر اون مساله قرار بگیرند ، بدون اینکه نیازمند ترحم دیگران باشند . افرادی که مثل کوه ذره ذره ساییده می شوند ولی هرگز فرو نمی ریزند جز در زمانی که باید ...

پ.ن. لطفا برای حل بیمار این اقای راننده دعا کنید

امتحان دکتری ۹۶

امروز امتحان دکتری تخصصی در سراسر کشور برگزار شد و در یکی از حوزه های امتحانی مراقب جلسه بودم. اتفاقات امروز واقعا منو متاثر ناراحت کرده آنچنان که با وجود خستگی زیاد و نیاز به استراحت به نوشتن این متن پرداختم. کسانی که در جلسه بوده اند از متولدین 58 تا 70 بودند. همگی مدرک کارشناسی ارشد داشتند و برخی از آنها تازه فارغ التحصیل شده بودند و برخی هم سال ها بود که در مناسب مختلف مشغول کار بوده اند. رشته همه هم مدیریت دولتی بود. و البته داستان در شهر تهران اتفاق افتاده است.

جلسه راس ساعت 8 و 30 دقیقه شروع شد و پس از حدود 1 ساعت خیلی ها خسته شده اند از اینکه ازمون این همه زمان داره! و البته در این بین چند نفری هم بودند که در آزمون از روی دست هم دیگه به تقلب دست زده اند. یکی از این موارد دو نفر کنار هم بودند که به طور خیلی واضحی ازروی دست هم تقلب می کردند.  و من با توجه به مسئولیتی که داشتم یکی از آن دو نفر را جابجا کردم که البته با واکنش منفی آقای متقلب مواجه شده ام. هر چند جلوی تقلب گرفته شد ولی ، فرد خاطی همچنان خود را به حق و عمل من را غیر قانونی و غیر اخلاقی می دانست.

یک مورد دیگر هم بود که به وجود حضور من و نگاه های من با پررویی تمام به تقلب می پرداخت و در نهایت با تذکرات شدید و تهدید به اخراج از جلسه از تقلب کردن دست برداشت ولی در حین تقلب متوجه متفاوت بودن شماره سوال ها و ... نشد که وقتی هم متوجه شد کار از کار گذشته بود.

این دومورد خیلی خیلی منو به فکر فرو برد . در جامعه ای که ناظر ( شخص بنده) بسیار با ارفاق نسبت به مسائل برخورد می کند و مجرم ها همراه با پررویی تمام در مقابل حقایق روشن می ایستند. به توجیه عمل غیر اخلاقی خود می پردازند و به جای طلب بخشش و پذیرفتن گناه با مامور برخورد کننده ، برخورد می کنند. ولی چیزی که به بیش از همه چیز باعث ناراحتی و افسردگی من شد این بود این ها همگی افرادی هستند که قرار است در سازمان ها و ادارات ما به عنان کارمند ، مدیر و ... فعالیت کنند. قرار است در مورد مشکلاتی که در جامعه وجود دارد اظهار نظر و طرح پیشنهاد کنند. و یا از همه ای اینها بدتر قرار است در کسوت استادی امثال خودشان را پرورش دهند .

پ.ن: این که این عمل زشت را برای همه ی آحاد مردم و مدیران و دانشجویان و ... در نظر بگیریم عملی غیر قابل دفاع است ولی دیدن همچین بد اخلاقی های کاملا واضح در یک جامعه تحصیل کرده خود زنگ خطری است که باید به آن توجه کنیم.