اسب تک شاخ صورتی بالدار

همواره اشتباهاتی برای انجام دادن هستند. کارهایی که برای چند دقیقه ، چند روز و یا چند ماه می توانند سرگرم کننده باشند ولی در نهایت طبق اصول خود باعث پشیمانی می شوند. پشیمانی که گاهی سال های بسیاری را برای فراموش کردنشان باید تحمل کرد. و گاهی فراموش نا شدنی و ابدی هستند.

نمی دانم چرا نتوانستم از برخی اشتباهات و خطاهایی که انجام داده ام درس بگیرم. نمی دانم کجای کار اشکال دارد که اگر دوباره موقعیت انجام انها پیش بیاید دریغ نخواهم کرد. مثلا همین امثال قرار گذاشتم با بعضی افراد رابطه ای نداشته باشم. که البته این رابطه نداشتن به نوعی احترام به طرف مقابل بود که خیلی از رابطه با من خوشحال نبود. همه چیز به خوبی پیش می رفت تا همین چند روز پیش که باز هم سر یک قضیه ای یک تماس کوچک اتفاق افتاد. اتفاقی که مرا به سمت قطع این رابطه مسمم تر کرد.

ناراحتی ام از این است که چرا این تماس که البته من شروع کننده اش بودم اتفاق بیافتد که حالا پشیمان باشم؟ و یا مثال های بیشتری که هروز تکرار می شوند. مثلا اینکه به کسی چیزی یاد بدهم ( به هر حال هر کدام از ما دانسته هایی داریم!) نه اینکه علامه دهر باشم یا خیلی چیز بارم باشد ؛ نه ، ولی چیز هایی که طی سال ها و تجربیات مختلف بدست امده و بیشتر جنبه مجازی دارند. مثلا چند سال پیش ، به یک پسری چگونگی کار با مسنجر یاهو (سال های خیلی دور!) رو یاد دادم . و این شد که این پسر در دنیای مجازی غرق شد و ضرر های بسیاری دیده است. خلاصه من خودم رو توی این داستان مقصر می دانم . ولی بار ها شده که چنین اموزش هایی داده ام (پس از ان ماجرا) و باز هم ضرر و پشیمانی و قص علی هذا! یا مثلا چند سال پیش شماره یک نفر را به یک نفر دیگر داده ام که خیلی خیلی از ان اتفاق پشیمان و ناراحت هستم . ولی باز هم برایم درس نشد که نشد.

ولی همین حالا که این متن را می نویسم برای خودم قول و قراری گذاشته ام که دیگر اشتباهات گذشته را مرتکب نشوم. مثلا به کسی چیزی یاد ندهم بخوص اگر ان مورد بتواند باعث بی راهه رفتن و اشتباه طرف باشد (از نظر من !) و یا شماره تلفن، ادرس ، میل و هرچیزی که در مورد افراد حقیقی می دانم را برای خودم نگه دارم و به احدالناسی در این زمینه اطلاعات ندهم و از همه مهم تر  با کسانی که از من خوششان نمی اید رابطه ای برقرار نکنم .

28 فروردین 93

خوابگاه شماره 9