بی شک ، وقایع سال 61 هجری قمری ، نقطه ی عطفی در مناسبات و رفتار جمعی مسلمانان محسوب می شود. قیام امام حسین (علیه السلام ) ، در دفاع از حیثیت آخرین دین ابراهیمی که با هدف زنده نگه داشتن امر به معروف و نهی از منکر راه خود را در تاریخ روشن و ابدی ساخته است. توضیح و تفصیل در باب آنچه روید داده بسیار رفته است . اما نکته ی قابل تاملی که همواره در این ایام در ذهن متبادر می شود ، دفاع از حق ، و قیام در مقابل ظالم است . هرچند در این راه ، همه ی دارایی های خود را از دست بدهیم ، ولی این پسندیده و و مقبول است.
هر ساله در سراسر ممالک اسلامی، در مناطق شیعه نشین ، این روز به عنوان روز تلخ و سیاه بر پیکره تاریخ، با برگزاری مراسم عزاداری گرامی داشته می شود. در این بین نفس عزاداری را دارای مشکل و ایراد نمیبینم ولی در رابطه با سیک و سیاقی که در سال های اخیر در کشور ما بدان ها پرداخته شده ، بی شک می توان مهر بطلان زد . امروزه در جهان ارتباطات و رسانه ، بی شک هر کدام از اعمال ما مورد بازبینی و قضاوت قرار خواهد گرفت . رفتار هایی که از عده ای در سال های اخیر سر زده و باعث خدشه دار شدن نفس عاشورا و به حاشیه روندن این واقعه تاریخی شده است.
امروز ما به جای پرداختن و زنده نگه داشتن عاشورا و قیام باشکوه 61 ، جز نمایش یک شوی خیابانی چه کاری انجام میدهیم؟ عاشورا یعنی نماز ، یعنی صداقت ، یعنی فریاد بلند در مقابل ظلم. یعنی توکل بر خدا. اما چیزی که در رابطه با مراسمات عزاداری بیشتر به چشم می خورد- نه بطور 100 درصد - همین ظاهر انگاری و صدای طبل و گاها ترانه - مداحی هایی با الفاظ غیر عقلانی و غیر قابل قبول ، به جای زنده کردن این حرکت تاریخی است. تنها و تنها در حال دور شدن از اصل و اساس این حرکت هستیم. بی شک عاشورا ، این مسیر زنده که می تواند راهگشای بسیاری از سردرگمی های ذهنی ما باشد ، با این گونه ظواهر کم ارزش و گاها بی ارزش ، ما را در مقابل بسیاری سوالات غیر قابل پرسش می کشاند. دلسردی از اصل دین، به خاطر نمایش ضعیفی که از انسانیت و عدالت نشان میدهیم ما را نه به پرچمداری در این راه کمک میکند و نه میتواند این اثر ارزشمند را به نسل های بعد انتقال دهد.
تنها می توانم از خدا چنین بخواهم اهدنا الصراط المستقیم ...
کرمان - خوابگاه دانشجویی
